Andy Marcelissen (23 maart 1967) liep vroeger hand in hand met zijn moeder naar school. Met gebogen hoofd, af en toe een steentje wegtrappend. Aan zijn lichaamsuitdrukking was duidelijk te zien, dat ie geen zin in school had.

Tijdens het speelkwartier kwam zijn moeder altijd stiekem even kijken naar wat er op het schoolplein gebeurde. Daar stond Andy dan moederziel alleen tegen een hek. Heel droevig. Bij de kleine Andy ging de neiging naar een sociaal isolement gepaard met het geheime verlangen om voor altijd in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Hij miste de natuurlijke behoefte aan gezelschap. Andy was heel erg op zichzelf. Had een levendig innerlijk leven. Hij voelde zich altijd aangetrokken tot iets anders dan waar het op dat moment over ging.